Wantrouwen en de mens als kuddedier
Vaak hoor ik mensen zeggen dat ze het vertrouwen kwijt zijn. In de politiek, in de liefde of in zichzelf. Dat ze het gevoel hebben op zichzelf aangewezen te zijn. Zo worden we ook opgevoed. "Goed zo kind, je bent echt bezig jezelf te ontwikkelen." Zelf vriendjes maken, zelf een opleiding kiezen. Weten wat jou onderscheidt van anderen. Onafhankelijk zijn is verstandig. En een beetje wantrouwen is gezond.
Kuddedier
Maar is dit echt zo? Is het gezond om ongemakkelijk te worden wanneer iemand vlakbij je komt zitten in de trein? Of wanneer je collega hetzelfde nieuwe paar mono sneakers zou dragen als jij? In feite is de mens een kuddedier, zijn we allemaal hetzelfde. Als de golven in de zee. Sommige groter dan de ander, maar allemaal één. Door afstand te doen van je omgeving, doe je afstand van je oorsprong. En hiermee van jezelf. Diep van binnen willen we liefde en gelijkheid, alleen hoe kunnen we dit voelen als we geleerd hebben voor onszelf te kiezen? Juist het vertrouwen in elkaar helpt ons schommelingen en onzekerheden te trotseren.
Verbintenis
We delen meer met elkaar dan we denken. Mensen doen dingen hetzelfde, denken op dezelfde manieren. En dit is oké. Je bent niet de enige die ongemakkelijk wordt wanneer iemand in je aura komt te staan. Wanneer iemand je onverwachts aanraakt of over zijn emoties begint. We zijn ook maar mensen. Het is oké om dingen niet altijd alleen te doen. Om te kijken naar wat ons verbindt, in plaats van onderscheidt. Om weer te durven vertrouwen. In de politiek, in de liefde en in onszelf.
LEES MEER
